Δεν έχω διαβάσει το προσφάτως ψηφισθέν νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της ΕΛ.ΑΣ., αλλά η σχετική άγνοια δεν απαγόρευσε ποτέ κανέναν από το να εκφέρει γνώμη για κάποιο ευρύτερο θέμα.Το κράτος στις δημοκρατίες έχει συνέχεια ή έτσι έχω ακούσει να λένε και στο θέμα της Ασφάλειας θα έπρεπε κάτι τέτοιο να ισχύει, όπως θα έπρεπε να ισχύει στα θέματα της παιδείας, της υγείας ή της εξωτερικής πολιτικής. Σίγουρα κάποιες ριζικές μεταβολές και διαφοροποιήσεις θα έρχονται με το πέρας των ετών και τις σχετικές εξελίξεις σε κάθε τομέα, αλλά η λογική πίσω από την διευθέτηση αυτών των καίριων ζητημάτων θα έπρεπε να είναι μία κοινά αποδεκτή και ευρέως διαρθρωμένη πραγματικότητα, μία σειρά επιλογών που δεν θα αλλάζουν ανα υπουργό κι ανα κυβέρνηση αλλά θα είναι σχετικές σταθερές με απόλυτο γνώμονα την εξυπηρέτηση των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος.
Στην πραγματικότητα όμως τα επιμέρους σχετικά με την Ασφάλεια θέματα ήταν και είναι αντικείμενο υποκειμενικής, ιδεοληπτικά παραμορφωμένης οπτικής και η όποια επίλυση προβήμάτων ή αναδιάρθρωση έρχοταν πάντα ευκαιριακά, χώρις ουσιώδη σχεδιασμό και χώρις επαρκή επιστημονική συγκρότηση.
Όντας μέσα στο «πρόβλημα» ή και ο ίδιος μέρος μιας προβληματικής πραγματικότητας έχω δεί τα τελευταία χρόνια, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι, προσπάθειες από τα ανώτατα κλιμάκια ή από τη πολιτική ηγεσία, «αναβάθμισης» και «αναδιάρθρωσης» της Αστυνομίας. Προσπάθειες όμως οι οποίες σχεδόν πάντα είχαν χαρακτήρα υστεροφημίας για αυτόν που τις έκανε, και που για όλους τους παραπανω λόγους ήταν πάντα μακρία από την οριστική ίσως απάντηση αυτού του συχνά ενοχλητικού αλλά και αληθινού ερωτήματος… «τι Αστυνομία θέλουμε;».
Από τις ανωτέρω ανεπάρκειες πάσχει αναμφισβήτητα και το νέο νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της ΕΛ.ΑΣ., που ανεξάρτητα των τεχνικών δεδομένων του και των όποιων θετικών ή αρνητικών του πτυχών (που όπως ανέφερα πιο πάνω αγνοώ) , είναι δομημένο όπως τόσα και τόσα άλλα, μικρά ή μεγάλα, «σχέδια» και πλάνα «αναβάθμισης» και «αναδιάρθρωσης» της Αστυνομίας, καθώς δομήθηκε με την ίδια συνταγή. Με την συνταγή που θέλει μια εκ των άνω «σοφία» να επιβάλλεται προς τα κάτω, προς την κοινωνία, την Αστυνομία και τους Αστυνομικούς. Χώρις να έχει προηγηθεί ένας ουσιαστικός, παραγωγικός διάλογος μεταξύ όλων των αρμόδιων φορέων, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή της κοινωνίας, των Αστυνομικών και της επιστήμης, ώστε το παραγόμενο αποτέλεσμα, να είναι ένα νομοσχέδιο που θα απαντάει με πιο πλήρη τρόπο στο παραπάνω ερώτημα.
Ο καιρός περνάει και τα λάθη συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται με μεγάλο κόστος για την κοινωνία και τους πολίτες. Αυτό που απομένει συχνά είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο, η ελπίδα πως μία άλλη πολιτική πραγματικότητα δεν θα κάνει τα ίδια λάθη κι όταν έρθει η ώρα της δεν θα φορέσει τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, δεν θα διοικήσει με την δικιά της εκ των άνω «σοφία».
Του συναδέλφου Γ.Μ.
Αναρτήθηκε από Ανοιχτή Πρωτοβουλία
