το έχουμε ξαναγράψει. Συνδκαλισμός δεν είναι μόνο διεκδικήσεις ή
στείρες επιλογές για το θεαθήναι. Υπάρχε και ο γονιμος, που προσπαθει να
προσφέρει πνεύμα και πολιτισμό, κάτι που αποτελεί πλέον αναγκαιότητα
στην τραυματισμένη από την κρίση και από τα αδιέξοδα εποχή μας. Κι ένα
τέτοιο παράδειγμα, του άλλου συνδικαλισμού, του καλώς εννοούμενου,
έρχεται να δώσει η ένωση Ακαρνανίας.Δείτε το γιατί στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε και ακολουθεί.
"Στο πλαίσιο των προσπαθειών μας για
ποιοτική αναβάθμιση των συνθηκών στα Σώματα Ασφαλείας, η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ακαρνανίας και η Διεθνής Ένωση Αστυνομικών / Τοπική Διοίκηση Ακαρνανίας αποφασίσαμε να στηρίξουμε τη σύσταση της θεατρικής ομάδας « ΘΕΑΤΡόPolice », αποτελούμενη από μέλη μας. Η προσπάθεια αυτή σκοπό έχει να αναδείξει τον πολυδιάστατο ρόλο του Αστυνομικού στην κοινωνία μας και να ανατρέψει όλα τα στερεότυπα. Ο Αστυνομικός, ως ένστολος πολίτης, είναι κοινωνικά και πολιτιστικά ευαίσθητος και αλληλέγγυος με τους πολίτες. Η ενασχόληση των μελών μας με δραστηριότητες κοινωνικού-πολιτιστικού περιεχομένου, αποδεικνύει έμπρακτα τον απεγκλωβισμό του Αστυνομικού από πρακτικές του παρελθόντος και τον προσανατολισμό στην ανάδειξη και διαμόρφωση του κοινωνικού του ρόλου. Έτσι λοιπόν, η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα « ΘΕΑΤΡόPolice », σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, παρουσιάζει στην αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Αγρινίου τον «Κύριο Πουρσωνιάκ» του Μολιέρου, το Σάββατο στις 31 Μαΐου 2014, την Κυριακή και Δευτέρα 1 και 2 Ιουνίου 2014 και ώρα 21:15΄. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Παράλληλα, ως εργαζόμενοι στην Ελληνική Αστυνομία, επιθυμούμε η προσπάθεια αυτή να έχει και μια άλλη διάσταση, αυτή της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας. Για το λόγο αυτό, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, προσκαλέσαμε φιλανθρωπικά σωματεία της περιοχής μας και συγκεκριμένα, την ΕΛΕΠΑΠ «Βήματα Ζωής για το παιδί με αναπηρία», το Σύλλογο Α.με.Α. – Γονέων & Φίλων «ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ», το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Αγωγής και Αποκαταστάσεως «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ» και το «ΧΑΜΟΓΕΛΟ του ΠΑΙΔΙΟΥ» να τοποθετήσουν έναν κοινό κουμπαρά, ώστε όποιος το επιθυμεί να γίνει αρωγός στο έργο τους. Ελπίζουμε και ευχόμαστε όλοι να αγκαλιάσουν αυτή την προσπάθεια.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Το έργο δεν είναι από τα γνωστότερα του Μολιέρου, ήταν όμως από τα πιο πολυπαιγμένα από τις ελληνικές θεατρικές σκηνές, κυρίως από τους περιφερόμενους στην ελληνική επικράτεια θιάσους στα τέλη του 19ου αιώνα. Εξιστορεί τις περιπέτειες ενός απλοϊκού και αγαθιάρη επαρχιώτη, ο οποίος έρχεται στην πρωτεύουσα για να παντρευτεί μια όμορφη νεαρή κοπέλα, η οποία όμως είναι ερωτευμένη με έναν άλλον νεαρό, το ίδιο ερωτευμένο με εκείνη. Ο γάμος έχει κανονιστεί από τον πατέρα της κοπέλας, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη της. Έτσι, οι δύο ερωτευμένοι, με τη βοήθεια δύο κατεργάρηδων, πλέκουν τα δίχτυα τους γύρω από τον επαρχιώτη και τον περιπαίζουν τόσο που τελικά καταφέρνουν να διαλύσουν τον επικείμενο γάμο και να στείλουν τον υποψήφιο «γαμπρό» πίσω στην επαρχία του. Στον “Κύριο Πουρσωνιάκ” διακρίνουμε έναν Μολιέρο να γελάει ελεύθερα, να παίζει ξένοιαστα, καθώς διαπραγματεύεται μερικά από τα πιο προσφιλή και αγαπημένα του θέματα: το γάμο με το ζόρι και τους κομπογιαννίτες γιατρούς. Όμως στο συγκεκριμένο έργο, ο Μολιέρος μάς κλείνει πονηρά το μάτι, αφού τεχνηέντως ανακατεύει τους «καλούς» με τους «κακούς», έτσι που να μην μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε. Είναι οι δύο ερωτευμένοι οι «καλοί» και ο “Πουρσωνιάκ” ο «κακός»; Επιτρέπονται, τελικά, στους ερωτευμένους όλα, ακόμα και να βλάψουν κάποιον που μπλέκεται, άθελά του, στα πόδια τους; Σ’ αυτή την κωμωδία, που έχει τις ρίζες της στα παραμύθια, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν πρέπει να χαρούμε για το «ευτυχές τέλος» του ζευγαριού ή να συμπονέσουμε τον κακομοίρη τον “Πουρσωνιάκ”. Μήπως τελικά η «Νίκη του Έρωτα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «Πύρρειος Νίκη»; Και είναι, άραγε, σωστό να κρίνει κανείς έτσι αστόχαστα κάποιον συνάνθρωπό του, λαμβάνοντας μονάχα υπόψη του την καταγωγή του, το επάγγελμά του, την ιδιότητά του; Όλοι και όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και από την πορεία που ακολουθούν!
