Πριν αναλυθεί ένα φαινόμενο πρέπει πρώτα να επισημανθεί. Και τα Μέσα
Μαζικής Ενημέρωσης απλώς περιέγραψαν το παράδοξο να σημειώνει πολύ
υψηλότερα ποσοστά η Χρυσή Αυγή σε τμήματα που ψήφισαν αστυνομικοί.
Συνεπώς μπορεί να έχει ένα δίκιο η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών
Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) ότι δεν έγινε σοβαρή προσέγγιση του φαινομένου (μεταξύ
μας: πότε και για ποιο θέμα έγινε;), αλλά δεν μπορεί να ψέγει τα ΜΜΕ
ότι επισήμαναν το ανησυχητικό φαινόμενο.
Καλώς ή κακώς η Αστυνομία είναι ο πιο επικίνδυνος βραχίονας του κράτους. Νομίμως τους παραδίδεται το δικαίωμα άσκησης βίας. Γι’ αυτό και η ευαισθησία της κοινωνίας είναι μεγαλύτερη απ’ όσο για τους άλλους δημόσιους λειτουργούς· οι τελευταίοι μπορούν μέχρι και να ταλαιπωρήσουν έναν πολίτη. Συνεπώς πρέπει να ανησυχήσουμε σοβαρά από το γεγονός ότι σε τμήματα που ψηφίζουν αστυνομικοί η «Χρυσή Αυγή» έρχεται πρώτο κόμμα και το ποσοστό της κυμαίνεται από 18,64% (στο 813ο εκλογικό τμήμα) έως 23,67% (στο 816ο εκλογικό τμήμα), όταν σε διπλανά τμήματα είναι 10%. Και πρέπει να ανησυχήσουμε διπλά διότι η επιλογή κάποιων αστυνομικών δεν είναι για ένα κόμμα που απλώς λέει κάποια πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε. Είναι για ένα κόμμα που ο καλύτερος από αυτούς απλώς φωτογραφιζόταν με όπλα.
Κατόπιν πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες, όπως ζητεί η ΠΟΑΣΥ. Να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι έχει δίκιο να ζητεί «ευθύνες απ’ όσους περιορίζονται άλλοτε να χαρακτηρίζουν, κατά πώς τους συμφέρει, “μπάτσο” και άλλοτε “φασίστα” τον συνάδελφό μας» (ανακοίνωση ΠΟΑΣΥ 28.5.2014). Δυστυχώς η ανερμάτιστη Αριστερά λέει και χειρότερα· και ας κόψουμε, σαράντα χρόνια μετά, τα παραμύθια για τις μνήμες της χούντας. Η ρηχή και κοντόφθαλμη Αριστερά χτυπάει στο πρόσωπο των αστυνομικών το σαμάρι του αστικού καθεστώτος, αυτό που οι υπόλοιποι ονομάζουμε Δημοκρατία. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιεί μόνο περιστατικά παράνομης βίας εκ μέρους αστυνομικών για να καταγγείλει τη «δημοκρατία σας», αλλά πολλάκις και τη χρήση νόμιμης βίας. Η δαιμονοποίηση της Αστυνομίας και των αστυνομικών είναι μέρος ενός ηλίθιου παιχνιδιού απονομιμοποίησης της (αστικής) Δημοκρατίας που παίζεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ένα εικοσάχρονο παιδί -και μάλιστα μέτοχο της ημετέρας Παιδείας- θέλει να εκδικηθεί ψηφίζοντας «Χρυσή Αυγή». Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί 60άρηδες και 65άρηδες αξιωματικοί εντάσσονται και εκλέγονται με τη Χρυσή Αυγή -τι στην ευχή; Ούτε Ιστορία δεν μαθαίνουν στις στρατιωτικές σχολές;- αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η κατανόηση των αιτίων του φαινομένου δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να ανησυχούμε και πολύ περισσότερο ότι δεν πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτό. Η ΠΟΑΣΥ έχει πολλές προτάσεις «για τον επαγγελματισμό και τον εκδημοκρατισμό των λειτουργιών της Αστυνομίας (αύξηση κονδυλίων για εκσυγχρονισμό εκπαίδευσης - υπηρεσιών, νέες δομές αστυνόμευσης, ενίσχυση βιοτικού επιπέδου, αλλαγή συστήματος κρίσεων-προαγωγών, συμμετοχή στα υπηρεσιακά συμβούλια, μη απαξίωσή μας ως θεσμού, μη “ραμποποίηση” του Σώματος, πάταξη της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς κ.λπ.)» και καλά είναι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης να την ακούσει. Ετσι θα «νίψουμε τα ανομήματα κι όχι μόνο την όψη».
Καλώς ή κακώς η Αστυνομία είναι ο πιο επικίνδυνος βραχίονας του κράτους. Νομίμως τους παραδίδεται το δικαίωμα άσκησης βίας. Γι’ αυτό και η ευαισθησία της κοινωνίας είναι μεγαλύτερη απ’ όσο για τους άλλους δημόσιους λειτουργούς· οι τελευταίοι μπορούν μέχρι και να ταλαιπωρήσουν έναν πολίτη. Συνεπώς πρέπει να ανησυχήσουμε σοβαρά από το γεγονός ότι σε τμήματα που ψηφίζουν αστυνομικοί η «Χρυσή Αυγή» έρχεται πρώτο κόμμα και το ποσοστό της κυμαίνεται από 18,64% (στο 813ο εκλογικό τμήμα) έως 23,67% (στο 816ο εκλογικό τμήμα), όταν σε διπλανά τμήματα είναι 10%. Και πρέπει να ανησυχήσουμε διπλά διότι η επιλογή κάποιων αστυνομικών δεν είναι για ένα κόμμα που απλώς λέει κάποια πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε. Είναι για ένα κόμμα που ο καλύτερος από αυτούς απλώς φωτογραφιζόταν με όπλα.
Κατόπιν πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες, όπως ζητεί η ΠΟΑΣΥ. Να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι έχει δίκιο να ζητεί «ευθύνες απ’ όσους περιορίζονται άλλοτε να χαρακτηρίζουν, κατά πώς τους συμφέρει, “μπάτσο” και άλλοτε “φασίστα” τον συνάδελφό μας» (ανακοίνωση ΠΟΑΣΥ 28.5.2014). Δυστυχώς η ανερμάτιστη Αριστερά λέει και χειρότερα· και ας κόψουμε, σαράντα χρόνια μετά, τα παραμύθια για τις μνήμες της χούντας. Η ρηχή και κοντόφθαλμη Αριστερά χτυπάει στο πρόσωπο των αστυνομικών το σαμάρι του αστικού καθεστώτος, αυτό που οι υπόλοιποι ονομάζουμε Δημοκρατία. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιεί μόνο περιστατικά παράνομης βίας εκ μέρους αστυνομικών για να καταγγείλει τη «δημοκρατία σας», αλλά πολλάκις και τη χρήση νόμιμης βίας. Η δαιμονοποίηση της Αστυνομίας και των αστυνομικών είναι μέρος ενός ηλίθιου παιχνιδιού απονομιμοποίησης της (αστικής) Δημοκρατίας που παίζεται στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ένα εικοσάχρονο παιδί -και μάλιστα μέτοχο της ημετέρας Παιδείας- θέλει να εκδικηθεί ψηφίζοντας «Χρυσή Αυγή». Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί 60άρηδες και 65άρηδες αξιωματικοί εντάσσονται και εκλέγονται με τη Χρυσή Αυγή -τι στην ευχή; Ούτε Ιστορία δεν μαθαίνουν στις στρατιωτικές σχολές;- αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η κατανόηση των αιτίων του φαινομένου δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να ανησυχούμε και πολύ περισσότερο ότι δεν πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτό. Η ΠΟΑΣΥ έχει πολλές προτάσεις «για τον επαγγελματισμό και τον εκδημοκρατισμό των λειτουργιών της Αστυνομίας (αύξηση κονδυλίων για εκσυγχρονισμό εκπαίδευσης - υπηρεσιών, νέες δομές αστυνόμευσης, ενίσχυση βιοτικού επιπέδου, αλλαγή συστήματος κρίσεων-προαγωγών, συμμετοχή στα υπηρεσιακά συμβούλια, μη απαξίωσή μας ως θεσμού, μη “ραμποποίηση” του Σώματος, πάταξη της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς κ.λπ.)» και καλά είναι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης να την ακούσει. Ετσι θα «νίψουμε τα ανομήματα κι όχι μόνο την όψη».
