του Γιώργου ΜΠΑΜΠΑΓΙΑΝ*,
Πάσχουμε
από στρουθοκαμηλισμό. Η ελληνική κοινωνία ως συλλογική οντότητα δίνει
συχνά την εντύπωση πως θέλει να κρύψει τα «σκουπίδια» της κάτω από το
χαλί, πως θέλει να βουτήξει το κεφάλι της κάτω από το έδαφος με την
ελπίδα πως τα προβλήματα της θα χαθούν δια μαγείας… θα υποκρίνεται πως
δεν τα βλέπει.Θυμάμαι τώρα τις «πρώτες» αυτοδιοικητικές εκλογές
να τελειώνουν και τη «κοινωνία» να κοιτάει τον εαυτό της στο καθρέφτη με
κριτική διάθεση… θυμάμαι τους εκλεγμένους και μη εκπρόσωπους της να
δίνουν μία ακατάπαυστη μάχη ημερών στα τηλεοπτικά παράθυρα με σκοπό και
στόχο να μας πείσουν και να πεισθούν και οι ίδιοι πως το μίσο
εκατομμύριο συνελλήνων που ψήφισαν Χρυσή Αυγή δεν είναι όλοι τους
φασίστες και ναζιστές. Όχι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο έστω ένας από
αυτούς να μας ψηφίσει…
Έτσι και τώρα, για μια ακόμη φορά, ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με το αυτονόητο… ζούν ανάμεσα μας… και ήταν πάντα εδώ χωρίς να έχει μεγάλη σημασία το τι ψήφιζαν. Σημασία είχε και έχει το τι πιστεύουν, το τι είναι ικανοί να κάνουν για αυτά τους τα πιστεύω, και σε τι είναι ικανοί με τη σιωπή τους να συμπράξουν.
Διαβάζω για την «ιστορία» με ορισμένους δόκιμους Αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. που στα πλαίσια διαλέξεων για το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έγιναν στη σχολή Αξιωματικών το 2013, ουσιαστικά επιχειρηματολόγησαν για την ορθότητα του φασισμού, του ρατσισμού και του δικαιώματος τους να αυτοπροσδιορίζονται ως φασίστες και να λειτουργούν ανάλογα, ενώ παράλληλα βέβαια είναι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ..
Κάποιοι εξεπλάγησαν, αλλά κάποιοι περισσότεροι σχολιάσαν δεικτικά πως αυτή είναι η πραγματικότητα της ΕΛ.ΑΣ, αυτές είναι οι λογικές που επικρατούν εντός αυτής, και που ανεξαρτήτως της ψήφου, καθορίζουν κάτι εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό, την επαγγελματική και πολιτική συμπεριφορά, με την ευρεία της έννοια, όπως αυτή εκφράζεται μέσω από το αστυνομικό έργο.
Όπως και στη περίπτωση του συνόλου της κοινωνίας, έτσι και στην περίπτωση της ΕΛ.ΑΣ. μπορούμε να υποκριθούμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και έτσι να «αντιμετώπισουμε» το πρόβλημα ή μπορούμε να αποδεχτούμε πλήρως και ειλικρινά πως η ελληνική κοινωνία και η ΕΛ.ΑΣ. ως μέρος της και παράγωγο της πάσχουν. Όχι επειδή επιλέγουν μία ψήφο έναντι κάποιας άλλης, αλλά κυρίως επειδή αυτή η ψήφος αντικατοπτρίζει τη κοσμοθεωρία τους, κοσμοθεωρία που είχαν πάντα και που πολύ απλά τώρα βρίσκει δίοδο ξεκάθαρης έκφρασης.
Είναι και ήταν ανέκαθεν στο πυρήνα της σκέψης τους και του συναισθηματικού τους κόσμου, ρατσιστές, φασίστες, κατ’ επέκταση εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Κάποιος μπορεί κάλλιστα να πει πως η αντιμετώπιση υπο αυτό το πρίσμα ενός τόσο μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας είναι άδικη και αυθαίρετη. Πολύ πιο αυθαίρετο είναι όμως το συγχωροχάρτι όμως που δίνει η λογική πως «δεν είναι όλοι τους ναζιστές και φασίστες». Αυτή η λογική τους αθωώνει για τις επιλογές τους, τους καθιστά ελεύθερους να αυτοπροσδιοριστούν μεθαύριο ως εθνικόφρονες, ως πατριώτες, ως εθνικιστές, οτιδήποτε «πουλάει» καλύτερα, οτιδήποτε θα συμβάλλει σε έναν πιο ήσυχο ύπνο…
Η αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος, στην ολότητα του και στην ουσία του, είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του. Σε οποιοδήποτε άλλη επιλογή εθελοτυφλούμε ή υποκρινόμαστε.
Έτσι και τώρα, για μια ακόμη φορά, ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με το αυτονόητο… ζούν ανάμεσα μας… και ήταν πάντα εδώ χωρίς να έχει μεγάλη σημασία το τι ψήφιζαν. Σημασία είχε και έχει το τι πιστεύουν, το τι είναι ικανοί να κάνουν για αυτά τους τα πιστεύω, και σε τι είναι ικανοί με τη σιωπή τους να συμπράξουν.
Διαβάζω για την «ιστορία» με ορισμένους δόκιμους Αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. που στα πλαίσια διαλέξεων για το ρατσισμό και την ξενοφοβία που έγιναν στη σχολή Αξιωματικών το 2013, ουσιαστικά επιχειρηματολόγησαν για την ορθότητα του φασισμού, του ρατσισμού και του δικαιώματος τους να αυτοπροσδιορίζονται ως φασίστες και να λειτουργούν ανάλογα, ενώ παράλληλα βέβαια είναι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ..
Κάποιοι εξεπλάγησαν, αλλά κάποιοι περισσότεροι σχολιάσαν δεικτικά πως αυτή είναι η πραγματικότητα της ΕΛ.ΑΣ, αυτές είναι οι λογικές που επικρατούν εντός αυτής, και που ανεξαρτήτως της ψήφου, καθορίζουν κάτι εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό, την επαγγελματική και πολιτική συμπεριφορά, με την ευρεία της έννοια, όπως αυτή εκφράζεται μέσω από το αστυνομικό έργο.
Όπως και στη περίπτωση του συνόλου της κοινωνίας, έτσι και στην περίπτωση της ΕΛ.ΑΣ. μπορούμε να υποκριθούμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και έτσι να «αντιμετώπισουμε» το πρόβλημα ή μπορούμε να αποδεχτούμε πλήρως και ειλικρινά πως η ελληνική κοινωνία και η ΕΛ.ΑΣ. ως μέρος της και παράγωγο της πάσχουν. Όχι επειδή επιλέγουν μία ψήφο έναντι κάποιας άλλης, αλλά κυρίως επειδή αυτή η ψήφος αντικατοπτρίζει τη κοσμοθεωρία τους, κοσμοθεωρία που είχαν πάντα και που πολύ απλά τώρα βρίσκει δίοδο ξεκάθαρης έκφρασης.
Είναι και ήταν ανέκαθεν στο πυρήνα της σκέψης τους και του συναισθηματικού τους κόσμου, ρατσιστές, φασίστες, κατ’ επέκταση εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Κάποιος μπορεί κάλλιστα να πει πως η αντιμετώπιση υπο αυτό το πρίσμα ενός τόσο μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας είναι άδικη και αυθαίρετη. Πολύ πιο αυθαίρετο είναι όμως το συγχωροχάρτι όμως που δίνει η λογική πως «δεν είναι όλοι τους ναζιστές και φασίστες». Αυτή η λογική τους αθωώνει για τις επιλογές τους, τους καθιστά ελεύθερους να αυτοπροσδιοριστούν μεθαύριο ως εθνικόφρονες, ως πατριώτες, ως εθνικιστές, οτιδήποτε «πουλάει» καλύτερα, οτιδήποτε θα συμβάλλει σε έναν πιο ήσυχο ύπνο…
Η αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος, στην ολότητα του και στην ουσία του, είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του. Σε οποιοδήποτε άλλη επιλογή εθελοτυφλούμε ή υποκρινόμαστε.
*Γιώργος ΜΠΑΜΠΑΓΙΑΝ
Μέλος Α.Π.ΑΣ.Α.
