ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ 23ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤ. ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗ

Αγαπητές Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

        

Χαιρετίζω με τη σειρά μου το 23^ο Πανελλαδικό Συνέδριο της Π.Ο.ΑΣ.Υ. και κάθε έναν από εσάς ξεχωριστά. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να καλωσορίσουμε για πρώτη φορά σε Πανελλαδικό Συνέδριο και τους αντιπροσώπους των νεοσύστατων Ενώσεων της Αττικής. Θα ήθελα να
ευχηθώ καλούς αγώνες με μαχητικότητα και αλληλεγγύη στους παλαιούς γνώριμους συναδέλφους της Αττικής που συνεχίζουν την συνδικαλιστική τους πορεία, αλλά κυρίως στους νέους συναδέλφους (νέους τόσο συνδικαλιστικά όσο και ηλικιακά)  που για πρώτη φορά πλαισιώνουν τις Ενώσεις της Αττικής. Είναι μεγάλη χαρά για όλους μας να βλέπουμε να ρίχνονται στη μάχη του συνδικαλισμού νέα παιδιά με όρεξη και όραμα. Μην ξεχνάτε ότι ο συνδικαλισμός είναι ένας ζωντανός οργανισμός και τα νέα παιδιά λειτουργούν ως νέα κύτταρα που επιμηκύνουν τη ζωή του. Σε σας βασίζεται το μέλλον της Π.Ο.ΑΣ.Υ. Στα όνειρα σας, στις διεκδικήσεις σας αλλά και στην επιμονή σας. Γιατί οι εποχές έχουν γίνει αντίξοες.

Η  τελευταία τριετία ήταν καταλυτική. Από το 2010 που η χώρα μας μπήκε κάτω από την επιτήρηση των δανειστών μας έχουν αλλάξει όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε και θεωρούσαμε αυτονόητα.

Με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τους εφαρμοστικούς νόμους, κατακτήσεις ετών που κερδήθηκαν με πολύ κόπο κατακρεουργήθηκαν και χάθηκαν μέσα σε μία νύχτα.

Μας επέβαλαν ένα επώδυνο ασφαλιστικό κυρίως για τους νέους συναδέλφους μας, με τα σαράντα χρόνια δουλειάς ή στα 60 και την  ένταξη στο ΙΚΑ των νέων συναδέλφων μας.

Μας επέβαλαν πολύ μεγάλες μειώσεις στους μισθούς μας ,  κατάργησαν τα δώρα,  των εορτών και του επιδόματος αδειών αλλά μείωσαν περισσότερο τα πενιχρά εισοδήματα μας από  την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας.

Η όποια επικουρική σύνταξη δινόταν ήδη έχει μπει στο τραπέζι του προσκρούστη των μνημονίων και μετά από το κούρεμα λόγω PSI των αποθεματικών των ασφαλιστικών μας ταμείων που επέβαλλε  Κυβέρνηση και τρόικα , αυτή η σύνταξη όχι μόνον θα συρρικνώνεται αλλά μεθοδευμένα οδηγείται στην κατάργηση της. 

Η όποια δωρεάν παροχή υγείας με τον Νόμο του ΕΟΠΥΥ υποβαθμίστηκε και δέχθηκε την χαριστική βολή.

Οι απόστρατοι μας υπέστησαν επιπλέον περικοπές με ηλικιακά κριτήρια και τιμωρήθηκαν παρότι αποστρατεύτηκαν νόμιμα.

Με τα ενέργειες τους ουσιαστικά υποβάθμισαν την ζωή μας αλλά και των οικογενειών μας οι οποίες ζουν μόνον από την εργασία μας.

Είναι αλήθεια ότι και εμείς παρακολουθήσαμε αρχικά μουδιασμένοι να χάνουμε αυτά που είχαμε με πολύ κόπο και προσπάθεια είχαμε κερδίσει τα προηγούμενα χρόνια. Συνήλθαμε όμως και προσπαθήσαμε να περισώσουμε τουλάχιστον ότι μπορούσαμε μέσα στην καθημερινή λαίλαπα, χωρίς όμως να μπορούμε να διεκδικήσουμε το κάτι παραπάνω που θα βελτίωνε την ζωή μας καθώς αυτό θεωρούνταν πολυτέλεια μέσα σε ένα κράτος κοινωνικά και οικονομικά αναγκασμένο στην ασιτία.

Αν κάνουμε έναν μίνι απολογισμό, το 2013 ήταν αναμφίβολα μια ακόμα δύσκολη χρονιά τόσο κοινωνικά όσο και συνδικαλιστικά. Να υπενθυμίσω ότι τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο ακριβώς είχαμε τις τελευταίες περικοπές στους μισθούς μας με τον Ν.4093/2012. Δώσαμε αγώνα για να περισώσουμε ότι γινόταν. Να σας θυμίσουμε ότι μιλούσαν για τουλάχιστον 12% μείωση, που κατέβηκε τελικά στο 7,2 % των τακτικών μας αποδοχών. Άγγιξαν όμως για πρώτη φορά τον σκληρό πυρήνα του μισθολογίου μας, δηλαδή στο βασικό μισθό που κατρακύλησε στο ύψος των αρχών του 2000.  

Για μια ακόμα φορά η ελληνική πολιτεία ευθυγραμμίστηκε με τις απαιτήσεις της Τρόικας και ο έλληνας αστυνομικός παρόλο που είναι από τους πιο χαμηλόμισθους Δημοσίους Υπαλλήλους υπέστη, αναλογικά με τους υπόλοιπους, δυσβάσταχτες περικοπές όπως άλλωστε αποτυπώνεται και στην μελέτη του Πάντειου Πανεπιστημίου (η οποία σας έχει διανεμηθεί)  και μάλιστα δεν δίστασαν να περικόψουν οριζόντια κατά 10% και το λεγόμενο επίδομα για «το επικίνδυνο της εργασίας μας», το ειδικών συνθηκών, όταν προεκλογικά να θυμίσω ότι έλεγαν ότι είναι απαραβίαστο.  Όπως δε δίστασαν να μειώσουν κατά 45% τις αποδοχές μας από το νυχτοκάματο του τρόμου, που δεν φτάνει πια ούτε για να βγάλεις την νύχτα σου.

Η Ομοσπονδία πολλές φορές με ενέργειες της που ήδη γνωρίζεται αλλά και με ενέργειες της στο παρασκήνιο, αφανείς, άγνωστες στο ευρύ κοινό,  αγωνίστηκε , έδωσε μάχη και τελικά πέτυχε να μην αποτυπωθεί στο προϋπολογισμό του επόμενου έτους η νέα μείωση στους μισθούς μας ,  παρά το ότι αυτό ήταν ήδη ψηφισμένο από το τελευταίο μνημόνιο. Παράλληλα ανέδειξε το μέγεθος της εξαθλίωσης που μας έχουν οδηγήσει τα μνημόνια, την αδυναμία να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας με συνέπεια να μας δοθεί η δέσμευση από το βήμα της Βουλής, από το στόμα του πρωθυπουργού, μόλις πρόσφατα, ότι από το πλεόνασμα του 2013 θα λάβουν 100 εκατ. οι ένστολοι. Το πότε θα γίνει αυτό; Θέλει ο αγώνας να συνεχιστεί και μέχρι τον Απρίλη, τουλάχιστον ,  που επικυρωθούν τα στοιχεία από την eurostat για να υλοποιηθεί η δέσμευση. 

Είναι πλέον όλο και πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη για πράξεις και όχι για λόγια.

 Όσο οι κοινωνικές εντάσεις αυξάνονται, ο κοινωνικός ιστός χαλαρώνει και η Αστυνομία βάλλεται και κατηγορείται πανταχόθεν, οι άντρες και οι γυναίκες της ΕΛ.ΑΣ. δουλεύουν και πιέζονται όλο και περισσότερο αλλά οι αποδοχές τους μειώνονται. Τι κι αν είμαστε ο κλάδος που μετρά τις περισσότερες αυτοκτονίες και το επάγγελμα μας είναι αποδεδειγμένα ιδιαίτερα επιδραστικό στην ψυχολογία του εργαζόμενου; Οι αρμόδιοι συνεχίζουν να έχουν μνήμη χρυσόψαρου και σε λίγα δευτερόλεπτα ξεχνούν όσες υποσχέσεις έχουν δώσει για την αναβάθμιση της Αστυνομίας. Άλλωστε τα προβλήματα δεν λύνονται με την πρόσληψη ψυχολόγων στις Υπηρεσίες, και επιφανειακή θεώρηση των προβλημάτων, αλλά με πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν τους συναδέλφους και τους οδηγούν στην απόγνωση και τις ακραίες αντιδράσεις.

Χρόνια τώρα, λογικά και πάγια αιτήματά μας μένουν ανικανοποίητα και είναι πάντα οι εξελίξεις αυτές που εκθέτουν όσους αρμόδιους κωφεύουν στις φωνές μας και τα αγνοούν επιδεικτικά.

Έχω την πίστη ότι, όλοι εμείς που εκπροσωπούμε τους Αστυνομικούς αυτής της Χώρας: 

→ Συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε σθεναρά ένα μισθολόγιο δίκαιο, χωρίς ανισότητες που θα δίνει όραμα και προοπτική κυρίως στους χαμηλόβαθμους νέους αστυνομικούς. Κι αυτό γιατί αυτοί θα υπηρετούν το Σώμα και την Πολιτεία τις επόμενες δεκαετίες. Και εάν δεν τους δοθούν τα κατάλληλα εχέγγυα θα δυσχεραίνει ολοένα το έργο τους, η επιβίωσή τους και θα επηρεάζεται το αξιόμαχο και το ηθικό τους.

→ Συνεχίζουμε να μαχόμαστε για την αναγνώριση της εργασίας μας ως επικίνδυνης, γιατί αυτή συνάδελφοι δεν έχει αναγνωριστεί ούτε θεσμικά ούτε και οικονομικά μέχρι σήμερα από καμία κυβέρνηση. Και ποια παραπάνω απόδειξη χρειάζεται όταν προ δυο εβδομάδων θρηνήσαμε το θάνατο ενός ακόμα συναδέλφου μας, του τρίτου δολοφονηθέντος κατά σειρά γι’ αυτό το έτος. Δε νοείται, ενώ η αστυνομική οικογένεια ολοένα και συχνότερα χάνει μέλη της, η Πολιτεία να αρκείται σε συλλυπητήριες ανακοινώσεις και κροκοδείλια δάκρυα. Η έμπρακτη αναγνώριση της επικινδυνότητας του επαγγέλματος μας από την Πολιτεία είναι επιβεβλημένη. Γιατί κατά τ’ άλλα, είναι αυτονόητη. Είναι αυτονόητη στη συνείδηση του κάθε Έλληνα από την παιδική του ακόμα ηλικία. Είναι αστείο και εξοργιστικό ταυτόχρονα, όμως, το ότι η Πολιτεία αρνείται τον χαρακτηρισμό του επικίνδυνου έστω και για λόγους εμψύχωσης του αστυνομικού προσωπικού. Ποια κριτήρια δεν πληρούμε τελικά; Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό.

→ Συνεχίζουμε να μαχόμαστε για την αναγνώριση της νυκτερινής μας εργασίας γιατί και αυτή Συνάδελφοι δεν έχει αναγνωριστεί. Επίδομα είναι. Το Επίδομα επιχειρησιακής ετοιμότητας μονάδων. Κουτσουρεμένη και αυτή με το ανώτατο όριο αποζημίωσης των 488 ωρών το χρόνο, αδιάφορα εάν εργάζεσαι παραπάνω ή όχι. Αρνούμαστε να μας αντιμετωπίζει το κράτος και η Υπηρεσία ως επαίτες. Απαιτούμε και δεν παρακαλάμε για τα δεδουλευμένα μας! Απαιτούμε να μας πληρωθούν όλες οι ώρες νυχτερινής εργασίας

→  Αναφαίρετο ατομικό δικαίωμα του καθενός εμάς είναι να πληρώνεται για την υπηρεσία που προσφέρει μακριά από την έδρα της υπηρεσίας του. Είμαστε αξιοπρεπείς και περήφανοι ως προσωπικότητες και αρνούμαστε να μας αντιμετωπίζει το κράτος ως ζητιάνους για να εξοφληθούν τα  εκτός έδρας που ακόμα είναι ανεξόφλητα σε πολλές Α.Δ. και αφορούν τις αποσπάσεις για τη φύλαξη των κέντρων υποδοχής λαθρομεταναστών.

→ Συνεχίζουμε να μαχόμαστε για να χαρακτηριστούν οι Αστυνομικές Υπηρεσίες που βρίσκονται στα σύνορα ως παραμεθόριες περιοχές και οι συνάδελφοι που υπηρετούν εκεί να αντιμετωπίζονται και να δικαιούνται οικονομικά όσα και οι υπόλοιποι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Οι Αστυνομικές Υπηρεσίες στα σύνορα της Χώρας χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και μεταχείρισης αφού η εγκληματικότητα ολοένα και οξύνεται λόγω του ότι αποτελούν είσοδο – έξοδο κακοποιών και λαθρομεταναστών. Οι εποχές που η ελληνική μεθόριος φάνταζε ως παράδεισος συγκριτικά με την πρωτεύουσα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ωστόσο, ο εξοπλισμός τους οφείλει να είναι ανάλογος της τεχνολογίας που κατέχουν όσοι εγκληματίες κινούνται στη συνοριακή γραμμή και ενδεχομένως συμπλακούν μαζί τους. Είναι πλέον πασιφανές ότι οι Αστυνομικοί αν δεν προστατευτούν από την Αστυνομία και τους κυβερνώντες, θα είναι μονίμως τα αθώα θύματα και θα στέλνονται ες αεί ως πρόβατα στη σφαγή.

→ Συνεχίζουμε να μαχόμαστε για μια αστυνομία που θα μπορεί να καλύπτει τις λειτουργικές της δαπάνες από τον κρατικό προϋπολογισμό για να πάψουν τα φαινόμενα που μας εκθέτουν ως προσωπικότητες.

Αγαπητές Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,

Γνωρίζουμε πως οι λέξεις και οι διαπιστώσεις την παρούσα στιγμή δεν μπορούν να περιγράψουν και να σταθούν στο ύψος της κατάστασης, και εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν κούφιες. Όσο αυτοί που μας κυβερνούν επιδιώκουν να ξεχνάμε, τόσο οφείλουμε εμείς να θυμόμαστε τους αγώνες μας. Το οφείλουμε για να συνεχίσει ο Έλληνας Αστυνομικός να υπηρετεί τον Πολίτη απερίσπαστα, με σθένος και περηφάνια. Όσες κλειστές πόρτες κι αν βρούμε μπροστά μας εμείς οραματιζόμαστε μια αστυνομία ανθρωπιστική με κεντρικό άξονα τον ίδιο τον Πολίτη. Κόντρα στο ρεύμα που αδιάκοπα μας φέρνει πίσω στο χθες, θα απλώνουμε τα χέρια μας πιο μακριά για να αγγίξουμε το όραμά μας.

Αντώνης Ζαχαριουδάκης

Αν