Τα
φαινόμενα της βίας στα γήπεδα δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε
στον υπόλοιπο κόσμο. Εκατοντάδες φορές
έχουμε παρακολουθήσει εικόνες συμπλοκών, καταστροφών και συγκρούσεων οπαδών αντιπάλων
ομάδων, οι οποίες πάντα τελειώνουν με την παρέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων,
με τα γήπεδα να μετατρέπονται σε πεδία μάχης.
Στην
χώρα μας βέβαια η βία συνήθως
αναδεικνύεται όταν υπάρξει τραυματισμός ή θάνατος φιλάθλου, όπως συνέβη
πρόσφατα σε γήπεδο της πόλης μας, καθώς όλα τα άλλα έκτροπα που γίνονται,
για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε ή για ένα λανθασμένο σφύριγμα-οφσάιντ περνάνε «δικαιολογημένα».
Χαλάει ο κόσμος από τις διαμαρτυρίες ενός αγώνα, με τις αθλητικές εκπομπές να αφιερώνουν το
μεγαλύτερο μέρος για τις διαμαρτυρίες των σωματείων και των φιλάθλων που «αδικούνται»,
ενώ τα ίδια τα έκτροπα δικαιολογούνται ως φυσική απόρροια της αδικίας και της
πλημμελούς ασφάλειας που πρόσφερε η Αστυνομία.
Ποιοι πραγματικά όμως
ευθύνονται για τα επεισόδια που προκαλούνται στα γήπεδα μας; Οι λιγοστοί νεαροί
θύματα-αποδέκτες των κακών εχόντων στο χώρο ή κάποιοι άλλοι;
Τα ΜΜΕ και ο αθλητικός τύπος τοποθετούν στην
σωστή τους διάσταση τα περιστατικά βίας, χωρίς να τα προβάλουν;
Οι εμπλεκόμενοι στον αθλητισμό (αθλητές, προπονητές,
ομοσπονδία, διοικήσεις) μπορούν να διασφαλίσουν την καλώς εννοούμενη κατανόηση
του θέματος της βίας, των αιτιών πρόκλησης της, το κόστος εμφάνισης της;
Μπορούν
να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης των επιθετικών και βίαιων
συμπεριφορών στον αθλητισμό;
Η
βία στους αθλητικούς χώρους αποτελεί μείζον φαινόμενο απαξίωσης του λεγόμενου
φιλάθλου πνεύματος και ως αντιαθλητικό φαινόμενο και κορυφαία αντιαθλητική
συμπεριφορά πλήττει καίρια όχι μόνο το φίλαθλο πνεύμα αλλά και το θεσμό του
αθλητισμού. Η σχέση η οποία αναπτύσσεται ανάμεσα στους οπαδούς είναι τριαδική: άτομο, άτομα-ομάδα και
κοινωνία στην οποία εκδηλώνεται η αντικοινωνική συμπεριφορά με τα εγκλήματα
στους αθλητικούς χώρους. Τούτο και μόνο αποδεικνύει το λάθος του νόμου να χαρακτηρίσει τους οπαδούς των ομάδων ως φιλάθλους
και να εγκαταστήσει μια σχέση ολέθρια,
άλλοτε μέσω φιλάθλων, άλλοτε μέσω των οργανωμένων συνδέσμων φιλάθλων και
τώρα ως λέσχη φίλων των σωματείων. Ο νόμος
ασκεί πολύ μικρή ως ελάχιστη επιρροή στην εξάλειψη της βίας, η οποία
συνδυάζονται με τη μορφή και τη φύση των σύγχρονων αθλητικών αγώνων.
Ο χουλιγκανισμός όπως συνήθως αποκαλούμε τα
φαινόμενα της βίας στα γήπεδα, δεν είναι κάτι ξένο από την κοινωνία. Μπορεί και
να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί.
Φυσικά και δεν καταπολεμείται από την μια μέρα στην άλλη, αν και δεν είναι
λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα σε μια μέρα, αρκεί
να το θελήσουν η Πολιτεία και φυσικά τα αρμόδια όργανα του
ποδοσφαίρου .
Είναι σημαντική η ειδική
συμβολή των σωματείων στον έλεγχο και στην τήρηση της τάξης,
ούτως ώστε να υφίσταται η απαιτούμενη δικαιολογία επιβολής και αυστηρότερων
ποινών.
Αν
πραγματικά (όπως όλοι δηλώνουν) ενδιαφέρονται τόσο πολύ γι' αυτό το θέμα, και
αν ειλικρινά θέλουν αυτό να μην παραμείνει μόνο επιθυμία στα χαρτιά και ένα
κενό σύνθημα στα πανό, θα πρέπει να εκλείψουν όλες οι σκοπιμότητες απ' όπου κι'
αν προέρχονται, και με εντιμότητα να υπηρετήσουν τον αθλητισμό.
Αντώνης ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗΣ
Αντιπρόεδρος
Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων
