Δυστυχώς την Τρίτη άλλος ένας συνάδελφος μας, άφησε την
τελευταία του πνοή εν ώρα υπηρεσίας, αυξάνοντας την μακροσκελή λίστα των
πεσόντων εν ώρα καθήκοντος αστυνομικών. Λίγες ώρες μετά, οδύνη μας προκάλεσε η
απώλεια ενός ακόμα συναδέλφου, θύμα τροχαίου ατυχήματος.
Μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι μετά από κάθε θάνατο συναδέλφου
μας, αντί να προβληματιστούμε (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) το προσπερνάμε
με την ίδια ταχύτητα των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων. Όλοι μα όλοι. Οι
συνδικαλιστικές ενώσεις αρκούνται σε μια συλλυπητήρια ανακοίνωση και οι
περισσότεροι συνάδελφοι σε μία συλλυπητήρια ανάρτηση στο διαδίκτυο, ένα σχόλιο,
και η ζωή συνεχίζεται…
Για τον μόνο, όμως, που η ζωή δεν συνεχίζεται είναι για τον συνάδελφο μας που την
προηγούμενη μέρα άφησε την τελευταία του πνοή. Και οι μόνοι που θα τον
θυμούνται και αύριο είναι οι οικείοι του, και τα ανήλικα συνήθως παιδιά του.
Έτσι, τιμάμε τους νεκρούς μας;
Αυτή είναι η τιμή που τους αξίζει; Ένα άγημα και μία Ελληνική
Σημαία;
Μήπως, επιτέλους ήρθε η ώρα να αλλάξουμε; Μήπως επιτέλους θα
πρέπει να αφυπνιστούμε;
Γιατί όσο δεν αντιδρούμε πρώτοι εμείς θα είμαστε διαχρονικά
αναλώσιμοι και απλοί αριθμοί για το σύστημα. Πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε
με μεγαλύτερο σθένος, τόσο από την Πολιτεία όσο και από την ίδια μας την Ηγεσία,
τον σεβασμό για την ανθρώπινη υπόστασή μας και τον κατάλληλο και πλήρη εξοπλισμό
για την εκτέλεση των υπηρεσιακών καθηκόντων μας. Όσο μένουμε απαθείς και
ουσιαστικά αδιάφοροι στους άδικους θανάτους των συνάδελφων μας, θα οδηγούμαστε ως
πρόβατα στη σφαγή.
Δεν είναι δυνατόν εν έτει 2014, η Πολιτεία και η Ηγεσία της
ΕΛ.ΑΣ. να αδιαφορούν και να βάζουν «κάτω από το χαλί» το μείζον πρόβλημα της
υλικοτεχνικής υποδομής των Υπηρεσιών της ΕΛ.ΑΣ., έχοντας ως κυριότερο πρόσχημα
την έλλειψη οικονομικών πόρων λόγω της οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει
περιέλθει η χώρα μας.
Συγγνώμη, αλλά αν δεν το έχουμε καταλάβει, αυτά τα λίγα
δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που κάποιοι αρνούνται να παράσχουν για οχήματα και
υποδομές, η αδιαφορία τους για την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και της καλύτερης
αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, οδηγούν πολλούς συνάδελφους μας στην
απώλεια του ανεκτίμητου δώρου της «ΖΩΗΣ».
Το ΣτΕ, και το κάθε ΣτΕ, χωρίς να θέλω να το απαξιώσω, μπορεί
να μας επιφέρει 500-1000-2000 ευρώ, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο ειδικά στις μέρες
μας, αλλά τα λιωμένα λάστιχα, τα ασυντήρητα οχήματα τα ληγμένα αλεξίσφαιρα, ο
σκοπός χωρίς σκοπιά, τα κρατητήρια άνευ υγιεινής και ασφάλειας, είναι αυτά που
ίσως αύριο μας στερήσουν το αγαθό της ΖΩΗΣ.
Όλα μπορούν να επιλυθούν αρκεί να το επιδιώξουμε. Η ιεράρχηση
των εξόδων που δαπανούνται για υπερβολικά προληπτικά μέτρα τάξης θα μπορούσαν
να καλύψουν τα μεγάλα κενά στις υποδομές της Ελληνική Αστυνομίας. Ενδεικτικά,
δεκάδες χιλιάδες ευρώ κόστισε στο δημόσιο η μετακίνηση εκατοντάδων αστυνομικών
από την περιφέρεια για τη διεξαγωγή των εγκαινίων της ΔΕΘ, ενώ υπέρογκα ποσά
δαπανούνται και για τις μετακινήσεις αστυνομικών δυνάμεων προς πάσα κατεύθυνση
εντός επικρατείας, με στόχο την ομαλή διεξαγωγή αθλητικών εκδηλώσεων. Οι
αρμόδιοι δυστυχώς είναι σπάταλοι εκεί που δεν πρέπει, και φειδωλοί σε δαπάνες
που είναι απαραίτητες για την επιβίωση των αστυνομικών.
Όλοι εμείς σε προσωπικό επίπεδο, όσο και οι συνδικαλιστές οι
οποίοι έχουμε και την κύρια ευθύνη για την εκπροσώπησή μας, οφείλουμε να μην μένουμε
μόνο σε συλλυπητήριες ανακοινώσεις, αλλά να απαιτήσουμε τόσο από την Πολιτεία
όσο και από την Ηγεσία μας, την θωράκιση του Έλληνα Αστυνομικού με τα κατάλληλα
εφόδια, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος που στέρησαν την
ζωή στους 126 ΗΡΩΕΣ συναδέλφους μας.
Γιατί συνάδελφοι, κανείς μας δεν είναι ούτε άφοβος ούτε
άτρωτος, αγαπάμε την ζωή και γι’ αυτήν μαχόμαστε. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι
πως θα αντιδρούσαμε αν ξέραμε ότι την επόμενη φορά η σημαία θα κυμάτιζε
μεσίστια για εμάς.
ΤΣΑΪΡΙΔΗΣ Θεόδωρος
Οργανωτικός Γραμματέας Δ.Σ. Ε.Α.Υ.
Θεσσαλονίκης – Αντιπρόσωπος Π.Ο.ΑΣ.Υ.
