ου Γιώργου Καραζούπη*,
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο ποσοστό των Αστυνομικών, με το που ακούν την λέξη «συνδικαλισμός» σε μια συζήτηση, έχουν πάνω-κάτω τις ίδιες αντιδράσεις. Μερικοί ειρωνεύονται, μερικοί κάνουν τα στραβά μάτια, αλλά οι περισσότεροι απαντάνε σχεδόν πανομοιότυπα: «Εντάξει καλά τα λες, αλλά εγώ δεν ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό», βάζοντας έτσι υποψίες στο μυαλό μου, μήπως η συγκεκριμένη φράση διδάσκονταν στις Σχολές.
Πως όμως φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Γιατί αυτή η νοοτροπία όχι άπλα έχει επικρατήσει, αλλά εξαπλώνεται και στις νέες γενιές των Αστυνομικών; Είναι γεγονός ότι ο μέσος Αστυνομικός έχει μια κακή και απαθής άποψη για τον συνδικαλισμό και δεν τον αδικώ. Όντας καθημερινά στο «δρόμο», με ένα πλήθος περιστατικών που έχει να αντιμετωπίσει, αισθάνεται «αδειασμένος» καθώς δεν έχει την κάλυψη που χρειάζεται. Επιπλέον γνωρίζει ότι όποια αντιπαράθεση θα έχει με την Διοίκηση της Υπηρεσίας για εργασιακά θέματα (οφειλόμενα ρεπό, διπλά και τριπλά βραδινά κ.ο.κ.), θα τον βρει όχι μόνο χαμένο αλλά και ζημιωμένο, με απλά λόγια θα γίνει το μαύρο πρόβατο της Υπηρεσίας με ότι αυτό συνεπάγεται. Επίσης βλέποντας τους «κουστουμάτους» συνδικαλιστές να κάνουν δηλώσεις στα ΜΜΕ, χωρίς να λένε κάτι συγκεκριμένο, μονό και μόνο για να βγουν στο γυαλί, διαβάζοντας στην Αστυνομική Ανασκόπηση τις επιτυχίες(!!!) του συνδικαλιστικού Σώματος, ο μέσος Αστυνομικός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του για τον συνδικαλισμό. Υπάρχει όμως η δυνατότητα να γίνει αλλαγή κλίματος και να μηδενιστεί αυτό το τεράστιο χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι μόνο με μια σειρά ενεργειών θα μπορέσουμε να έχουμε έναν «υγιή» συνδικαλισμό που θα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των Αστυνομικών. Ξεκινώντας από μια απλή αλλά παράλληλα πολύ βασική ενέργεια: την από-κομματοποίηση του συνδικαλισμού. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν διαφορετικές παρατάξεις που η καθεμία να ανήκει και σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Ο Αστυνομικός θέλει να τον εκφράζει ο συνδικαλιστής-συνάδελφος του, για τις απόψεις του και όχι για τον πολιτικό χώρο που ανήκει. Επίσης πρέπει επιτέλους ο συνδικαλισμός να λειτουργεί σαν μια ομπρέλα πάνω από τους Αστυνομικούς. Να τους προστατεύει σε κάθε κακό χειρισμό της εκάστοτε διοίκησης, να είναι δίπλα του, όχι από πάνω του, έτσι ώστε και ο Αστυνομικός να ξανακερδίσει την χαμένη του εμπιστοσύνη. Τέλος πιστεύω ότι πρέπει ο Συνδικαλισμός να ξεκινήσει να κάνει την δουλεία που έχει παραμελήσει τόσα χρόνια. Να ξεκινήσει δηλαδή να ασκεί πραγματική πίεση στην Ηγεσία και στο Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. Και με αυτό εννοώ να γίνονται αναφορές και ερωτήσεις προς την Ηγεσία για οτιδήποτε θέμα απασχολεί τον κάθε Αστυνομικό και να καινοτομεί με ιδέες που θα αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας της Αστυνομίας προς το καλύτερο. Ίσως έτσι τότε καταφέρουμε και αφαιρέσουμε όλα αυτά που προβληματίζουν τον Αστυνομικό αφήνοντας τον να κάνει ένα μόνο πράγμα: την δουλειά του.
*Ο Γιώργος Καραζούπης, που μας έστειλε το άρθρο, είναι μέλος της Ε.ΑΣ.Υ.Α.
