Αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός
της λειτουργίας του συνδικαλιστικού μας κινήματος
Του Αντώνη
ΖΑΧΑΡΙΟΥΔΑΚΗ
Αντιπροέδρου Οικονομικών ΠΟΑΣΥ
Το 24ο Πανελλαδικό Συνέδριο της ΠΟΑΣΥ είναι προ των πυλών. Για
ακόμα μια χρονιά θα αποτιμήσουμε τα πεπραγμένα της χρονιάς που πέρασε, θα
αναφερθούμε σε ποία προβλήματα εξακολουθούν να μας απασχολούν, θα συζητήσουμε
τις λύσεις που προκρίνουμε για την αντιμετώπισή τους, μα κυρίως θα πρέπει να μας
απασχολήσουν τα επόμενα βήματα της Ομοσπονδίας μας.
Στον χρόνο που πέρασε από το προηγούμενο Συνέδριο, όλοι μας, εκλεγμένοι
σε θέσεις ευθύνης και μη, συνδικαλιστές πρωτοβαθμίων ενώσεων και αντιπρόσωποι, άλλα
και οι απλοί συνάδελφοι, διαφωνήσαμε σε πολλά και συμφωνήσαμε σε αρκετά
ζητήματα. Καθολικά, όμως, αποδεκτό είναι ότι κάτι έχει αλλάξει, ανεξάρτητα από
την γνώμη που έχει ο καθένας μας για την σημερινή κατάσταση του συνδικάτου και των
συνδικάτων συνολικά της χώρας, τα αίτια της κρίσης τους, τον βαθμό αξιοπιστίας τους
και της κοινωνικής τους παρέμβασης.
Ο συνδικαλισμός με την δομή όπως τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, σε λίγο
καιρό δεν θα υφίσταται. Μπορεί να είναι καλύτερος, μπορεί και χειρότερος.
Σίγουρα όμως θα αλλάξει.
Πολλοί συνδικαλιστές, οι οποίοι ανδρώθηκαν συνδικαλιστικά και
δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην «πρώιμη» εποχή του Συνδικάτου, ενδεχομένως να
μην θέλουν να αποδεχτούν ότι οι νέοι συνάδελφοί μας δεν μπορούν, και ίσως δεν
θέλουν, να εκπροσωπούνται μέσω αντιλήψεων και τακτικών του παρελθόντος. Τα
δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο σε σχέση
με τις δεκαετίες του ’80 και ’90. Είναι λοιπόν επιτακτικό να αλλάξει και η
στρατηγική του Συνδικάτου. Άλλωστε, ο καλός στρατηγός πρέπει να βλέπει
μακρύτερα από τους άλλους και πριν από τους άλλους. Άλλα από το να έχουμε
«Στρατηγούς χωρίς στρατό», σαφώς προτιμότερο είναι να γίνουμε «στρατιώτες» που
θέλουν να πλαισιώσουν το Συνδικάτο και το υπηρετήσουν. Πρέπει να τολμήσουμε. Όσο βρισκόμαστε σε
άρνηση να «αλλάξουμε σελίδα», και αναλωνόμαστε στην εσωστρέφεια, ψάχνοντας τους
εχθρούς μεταξύ μας, θα μας ανακοινώνονται οι αποφάσεις που προαποφασίζονται για
το μέλλον μας, χωρίς τη συμμετοχή μας. Και τον τελευταίο χρόνο η τακτική αυτή
ακολουθήθηκε από την σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της Κυβέρνησης ουκ ολίγες
φορές.
Βεβαίως, η συγκεκριμένη κατάθεση της άποψής μου δεν αποτελεί μομφή σε
συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι αυτό που θα έλεγα στον καθένα που θα είχα απέναντί
μου. Ότι η ώρα της αλλαγής πλησιάζει. Το Συνέδριο αυτό θα είναι (είτε θέλουμε
να το παραδεχτούμε είτε όχι) το τελευταίο της «παλιάς» ΠΟΑΣΥ. Σίγουρα δεν θα
είναι εκλογικό αλλά θα είναι διαφορετικό γιατί εδώ και καιρό υπάρχει αυτή η
περιρρέουσα ατμόσφαιρα απογοήτευσης και προσμονής για κάτι νέο. Για όλους αυτούς τους λόγους, νομίζω ότι ήρθε
η στιγμή που όλοι όσοι θα ανέβουμε στο βήμα, οφείλουμε να μην κάνουμε απλές
διαπιστώσεις και παράπονα, αλλά να χαράξουμε την στρατηγική της «νέας ημέρας»
του Συνδικάτου μας, με καινούργιες προτάσεις. Να μην πούμε για άλλη μια χρονιά
τι «δεν πρέπει» να γίνεται αλλά να δώσουμε όραμα για νέους τρόπους δράσης.
Ακούω συνεχώς πολλούς να λένε ότι οι πορείες είναι παρωχημένος τρόπος
αντίδρασης και πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο. Πρώτος εγώ θα «έκλεινα» μια Υπηρεσία
αν το ζητούσε μια Ένωση αλλά δυστυχώς, ακόμα και οι νέοι μαχητικοί συνάδελφοι εξαντλούν
την επαναστατικότητά τους σε μια καταρρέουσα εσωτερική συνδικαλιστική
γραφειοκρατία του πληκτρολόγιου. Αλλά κανέναν πόλεμο δε θα κερδίσουμε αν
συνεχίσουμε αυτό το άκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα που έχουμε δημιουργήσει. Ας σταματήσουμε
αυτό το ατελείωτο «πήγαινε-έλα» εγγράφων (γιατί ο συνδικαλισμός δεν είναι
διεκπεραίωση εγγράφων) κι ας γίνουμε πάλι συνδικαλιστές που θέλουν να είναι στο
δρόμο.
